Brunssummerheide

We gaan even terug naar eind jaren vijftig.
Toen Piet nog een Pietje was, woonde hij samen met zijn vader, moeder en broers dichtbij de Brunssummerheide. 
Het was nog een gevaarlijk speelterrein, waar een tank uit de tweede wereldoorlog stond en militairen trainden, dus lege hulzen voor het oprapen lagen.
Kortom een Walhalla voor avontuurlijke kinderen.
Pietje is dat jongetje wat opgetild gaat worden.

Nu is de Brunssummerheide een terrein van Natuurmonumenten.
Die er trouwens alles aan doet om het voor de kleine mannen van vandaag spannend te houden. Maar dan wel zonder tank, militairen of hulzen.
Daarover straks meer.
 

Voor grote mensen is het er heerlijk wandelen met een pannenkoekenrestaurant annex informatiecentrum als begin- en eindpunt. We besloten afgelopen zondag om er weer eens te gaan rondkijken. (route 96 van Wandelgids Zuid-Limburg, 6,7 km)

Als de heide bloeit, dan is het een schitterende paarse zee. Maar ook met uitgebloeide planten is het uitzicht boven op een “duin” indrukwekkend.
Ja, “duin”, want onder de heide ligt zand. Naast de heide ligt dan ook de Sigrano-groeve, waar zilverzand gewonnen wordt. Hier en daar komen we dan ook kleine zandvlaktes tegen, die het wandelen tot een uitdaging maken.

Heide, bos, zand, maar ook water.
Deze plas heet de koffiepoel.
Het is een overblijfsel van de bruinkoolwinning. Dagbouw, dat wil zeggen dat de bruinkool aan de oppervlakte lag, zodat er geen mijn gegraven hoefde te worden. 
Nu is het een mooi stekkie om te vissen en te wandelen.

Op onze tocht kwamen we her en der bordjes tegen, die leken te melden dat je niet over omgevallen boomstronken mocht lopen. Pas toen we de groene versie tegenkwamen, werd alles duidelijk.
Zeker toen het grote bord in zicht kwam. Ze gaven het gebied aan van het avonturenbos. 

In het huttenbos, onderdeel van het avonturenbos, mogen hutten worden gebouwd.
En daar wordt volop gebruik van gemaakt.
Leuk om te zien hoe (vooral)  jongetjes de hutten versterken met losse takken. 

  
  
  
  
 
 

Na het bouwen is het goed uitrusten op de grote stoel naast het huttenbos.
Want er is nog veel meer te zien, zoals de heksenkring, de ravotplek, de ontdekpoel en de boombeeldenroute.

  
 

Een paar van die boombeelden zijn we op onze wandeling tegengekomen. 
Gelukkig niet een èchte ringslang.
Want hoewel het bordje vertelt, dat die onschuldig is, is ie wel eng.
Ook eekhoorns zagen we niet.
Maar dat zal aan de zondagsdrukte liggen.
Of aan de tijd van het jaar.
Een boombeeld van een roofvogel kwamen we tegen, toen we (zelfbedienings-)restaurant de Schaapskooi in gingen. 
Ze hebben 120 zitplaatsen binnen en 500 plaatsen op het terras.
Wij besloten van het uitzicht op het terras te genieten onder het genot van een kopje koffie.
Dat hadden we wel verdiend.